ارزیابی مقایسه ای بخش های آموزشی-درمانی و صرفاً درمانی روانپزشکی از نظر نوع تشخیص و فرایند درمانی در بیماران اسکیزوفرنیک در بیمارستان روانپزشکی رازی

سابقه و هدف: اسکیزوفرنی، به عنوان یکی از مهم ترین بیماری های روانپزشکی، اکثر تخت های بخش های روانپزشکی را اشغال کرده است. در این مطالعه، فرآیند درمانی بیماران بستری در بخش های آموزشی-درمانی و بخش های صرفاً درمانی از نظر فرآیندهای تشخیصی و درمانی بررسی شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، از بیماران اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان پزشکی رازی تهران بین سال های 91-1390، تعداد 300 پرونده به تصادف از بخش های آموزشی-درمانی (150 پرونده) و بخش های صرفاً درمانی (150 پرونده) انتخاب و از نظر تشخیص بیماری، نوع درمان، طول مدت بستری، میزان استفاده از شوک درمانی، سوابق بستری های قبلی و میزان کارایی بیماران بررسی مقایسه شدند. یافته ها: بیش ترین استفاده از داروهای ضدروانپریشی نسل اول در بخش درمانی (7/56%) و بیش ترین استفاده از داروهای ضدروانپریشی نسل دوم در بخش آموزشی-درمانی (7/54%) مشاهده شد (05/0>p). همچنین استفاده از روان درمانی به طور قابل توجهی در بخش آموزشی- درمانی بالاتر بود (34% در مقابل 3/13%). استفاده از الکتروشوک درمانی در بخش درمانی بیش از 3 برابر بخش آموزشی-درمانی بود (05/0>p). میانگین ± انحراف معیار طول مدت بستری در بخش آموزشی 35± 39 روز و در بخش درمانی 39± 58 روز بود (05/0>p). نتیجه گیری: بخش های آموزشی درمانی نسبت به بخش های درمانی به لحاظ برتری نوع داروی ضدروانپریشی نسل دوم، استفاده از درمان های روانی-اجتماعی، میزان استفاده از الکتروشوک درمانی و نیز طول مدت بستری بیماران مطابقت بیشتری با تحقیقات انجام شده در دنیا دارند.